Tijd voor een update!

Na ruim 7 weken na het ongeluk is het even tijd voor een update. Maar allereerst wil ik iedereen bedanken voor het meeleven en de reacties die we kregen. Heel fijn!

Hoe gaat het nu? Met mij gaat het goed. Ik denk dat ik kan zeggen dat ik voor 95% weer ben zoals vanouds. Er zijn nog wat kleine mankementen, maar die verdwijnen mettertijd. Ook in mijn hoofd heb ik het gebeurde goed verwerkt, maar dat neemt niet weg dat ik op de passagiersstoel in de auto nog niet helemaal op mijn gemak ben. Als ik zelf rijd, heb ik geen probleem.

Met Liesbeth en Daan gaat het ook goed. Daan is ook vrijwel hersteld, maar Liesbeth heeft nog wat te gaan voor ze de “oude” is. Na haar nekoperatie kon ze vrij snel naar huis. Wel veel pijn. Dat wordt geleidelijk aan ietsje beter, maar  zonder pijnstillers gaat het nog niet.

We hebben veel respect voor de manier waarop ze met de situatie omgaat.

Wat mij erg geholpen heeft met het herstel, is de 11 dagen die we in de buurt van Malaga, Spanje,

hebben doorgebracht. Deze reis hadden we al geboekt in augustus. De vertrekdatum was 2,5 week na het ongeluk. Aanvankelijk had ik er helemaal geen zin in en moed voor om te gaan. Maar een week voor vertrek hebben we toch besloten dat we zouden gaan. En dat is heel goed geweest!

We hebben genoten van prachtig weer, een schitterend appartement met geweldig uitzicht op zee en land en een heerlijk zwembad op 50 meter afstand.

En natuurlijk hebben we veel buiten de deur, maar wel op terrasjes :-), heerlijk gegeten!

 We hebben deze keer  niet zoals we meestal doen veel dingen bekeken, maar heerlijk gerelaxed. We hebben "slechts" 2 keer een uitstapje gemaakt. Dat waren betrekkelijk korte ritjes naar 2 van de "witte stadjes" waar Andalusië om bekend staat. Eerst bezochten we Frigliana. Dat viel voor mij een beetje tegen omdat er ontzettend veel trappen en hoogteverschillen waren en mijn voet en knieën nog niet voldoende hersteld waren om dat aan te kunnen. Ik heb toen een lekker bankje met een mooi uitzicht opgezocht en Jaap heeft een deel van het stadje bekeken en foto's gemaakt.

Een paar dagen daarna hebben wij het stadje Còmpeta bezocht. Dat ging een stuk beter en het was een gezellig stadje waar we hebben genoten van de gezellige sfeer, de mooie straatjes, de leuke terrasjes en lekker eten!

 

 

 

 

Op de heenweg naar het vliegveld, konden we de auto parkeren bij Willemien en Helena. Willemien bracht ons naar Skavsta Airport. Ook haalde ze ons bij aankomst weer op. 's Avonds genoten we met z'n vieren van een heerlijk etentje. En na een nachtje heerlijk geslapen te hebben, vertrokken we weer richting Värmland. Bedankt voor de gezelligheid Willemien en Helena!

We kozen ervoor om snelwegen te vermijden, want dan kom je onverwachts op de mooiste plekjes.

Wel bewust kozen we voor een bezoekje aan Mariefred, waar we in een ver verleden al eens waren.

Een heel leuk stadje met veel historie.

Thuisgekomen verval je al snel in oude patronen. Er moest nog veel gedaan worden om alles winterklaar te maken. Bladruimen, gras maaien, de tuinmeubels onderdak zetten, de caravan weer netjes inpakken voor de winter, banden wisselen enz. enz.

Daarbij komt nog mijn normale weekritme bij van 2x zwemmen, 1x gym, 1 x een ochtend Zweedse les bij Fatima, koor en een aantal optredens met het koor in de afgelopen weken.

Ook gisteravond hadden we nog een optreden in Gamla Bruket in Munkfors. Een herfstconcert, maar de blaadjes zijn al enige tijd van de bomen en er ligt een beetje sneeuw, dus het had ook een winterconcert kunnen heten. Maar: What's in a name! Als het maar leuk is en dat was het!

Graag tot een volgende keer! Wanneer dat is? We zien het wel...

Voor iedereen een gezellige aanloop naar Sinterklaas. Wij gaan Sinterklaas vieren met Alde. Ze is al volop in voorbereiding met het Sinterklaasjournaal :-)

Ik heb zelfs in Zweden pepernoten kunnen kopen bij Tiger in Karlstad. Alleen daar heten ze pebernødder of Danish Christmas Cookies. Ik zei het al, de naam zegt niets, de smaak wel: en die is goed! 100% pepernoot!

Groetjes,

Truus

Een engeltje op de schouder

Hej hej,

Na een héél lange tijd, eindelijk weer een blog. We hadden al eens gezegd dat we met een blog zouden komen als er daadwerkelijk iets te melden zou zijn.

Dat is nu het geval.

Zaterdag voor een week gebeurde er iets dat onze wereld op zijn kop zette.
Het was dus als gezegd zaterdag de 23e september.
Wij, Daan, Liesbeth en ik gingen samen op stap. Naar Råda, waar de jaarlijkse herfstmarkt werd gehouden. Jaap ging niet mee omdat hij last had van zijn rug.
Wij gingen op weg en de markt was gezellig! Daarna even boodschappen doen bij de plaatselijke ICA-supermarkt. Feest, want de winkelketen ICA bestond 100 jaar.
Taartje gegeten en koffie gedronken. Gezellig! Daarna wilden we nog naar een middagconcert, maar daarvoor waren we eigenlijk te vroeg. Daarom besloten we nog even naar Ekshärad te gaan. Daar was een loppis. Bij de kruising bij Uddeholm ging het mis! Wij reden de toegestane snelheid van 80 km en reden rechtdoor.
Op de kruising kwam van tegengestelde richting een auto die vlak voor ons langs linksaf sloeg richting Hagfors. Dit gebeurde slechts een meter of 6 voor ons! Geen enkele mogelijkheid dus om te ontwijken! (13:15 uur)
Als laatste reflex trok Daan nog aan het stuur zodat we ipv 100% frontaal, nu misschien 80% frontaal op de andere auto klapten. Toen nog een lancering over een vluchtheuvel. Een enorme klap. Ik zat voorin naast Daan en wij bewogen direct. Liesbeth niet. Zij was even buiten kennis.
De hulpdiensten arriveerden snel na de alarmering. Liesbeth werd het eerst verzorgd en in de ambulance naar Torsby gebracht. Ik ging in een ambulance naar Karlstad en Daan ook.

Na onderzoek kwamen wij tweeën op één kamer te liggen met veel pijn aan borst, nek en benen. Geen fracturen, op een klein scheurtje na in het borstbeen van Daan. Wel allebei een behoorlijk aantal kneuzingen van o.a. ribben, knieën en voet. Door rust moet dat genezen. Ik had/heb overal enorme bloeduitstortingen, hele zwarte!
Maar dit valt in het niet bij de verwondingen van Liesbeth: 9 gebroken ribben, 1 gebroken nekwervel en één beschadigde. En nog een gebroken sleutelbeen en borstbeen!! Enorm wat een ellende en pijn.
Wij waren de zondagavond erna weer terug uit Karlstad. Maar Liesbeth lag tot vrijdagmorgen op de IC. Daarna naar een afdeling.

Ondertussen moesten alle verzekeringszaken worden geregeld. Jaap heeft zich hierin vastgebeten en van alles geregeld. Ook al is het niet jouw schuld je moet heel veel regelen. Wat waren we blij dat Jaap niet mee was op die bewuste dag!
Ook moest er door Jaap veel gereden worden met Daan. Naar politie, garage, ziekenhuis voor bezoek. En het zijn hier afstanden. Bezoekje ziekenhuis, 140 km! Hij heeft in één week meer dan 1250 km gereden. Ik probeerde het huishouden weer een beetje te doen, zoals eten koken, de was, de vaat (-wasser).
Daan woonde overdag hier. Zo konden we elkaar steunen en over het gebeurde praten.
Veel emoties, dat kan ik je zeggen. Want we waren zonder die laatste ruk aan het stuur waarschijnlijk dood geweest!! Dit bevestigen ook mensen van de hulpdiensten.

Dat er engelen bestaan werd ons ook deze keer weer duidelijk.
De mensen die in de auto zaten, die achter ons reed, schoten gelijk te hulp. En wat bleek? Zij kwamen uit Winsum en de vrouw, Jellie, zei direct: ben jij het Truus Metselaar?  Ik herkende haar gelijk, maar kon niet goed op de naam komen, hetgeen in deze omstandigheden niet vreemd is.
Zij en haar man schoten te hulp en zij zijn ook achter de ambulance aan naar Torsby gereden en hebben daar Liesbeth met raad en daad terzijde gestaan. Formulieren ingevuld en gerustgesteld.
Ze zijn tot diep in de avond bij Liesbeth gebleven. Dus: engelen bestaan!

Hoe is het nu:
Zondagmorgen is Liesbeth overgebracht naar een ziekenhuis in Den Haag. Dit in een ambulancevliegtuig vanaf Torsby Airport.
Daan kon ook mee met deze vlucht. Alles was goed geregeld en verliep gladjes. De toestand van Liesbeth is stabiel en ze draagt een kraag voor de stabiliteit van de nek.
Verder veel pijn. Ook met lachen, want het is een bikkel met humor!!

 

 

 

Torsby Airport ☺

Hoe het verder zal gaan is nog afwachten. Ze moet wellicht geopereerd worden aan haar nek of anders langdurig rusten.
Belangrijk is dat we leven en dat we een engeltje op onze schouder hadden, dat mag duidelijk zijn.
De auto is total loss en ook de auto van de tegenpartij. Met de twee 18-jarigen gaat het lichamelijk goed. De rest, psychisch, weet ik niet. De bestuurder had zijn rijbewijs nog maar 3 maanden!

Maar ik kan je wel vertellen dat de impact van het gebeurde enorm is. Het duurt voor Daan en mij nog wel een poosje voor de beelden en de pijn vervagen.
De beelden heeft Liesbeth niet op het netvlies staan, maar pijn des te meer!

Mijn motto nu: "Geniet van het moment, het hier en nu!!!"

Groetjes,

Truus

Lang geduurd!

Deze blog heeft lang op zich laten wachten. Maar nu is het dan zover!

We proberen het nu, na ca. 7 weken in een handzaam en overzichtelijk stuk tekst te gieten. Dat gaat vast lukken.

Wat is er allemaal de revue gepasseerd:

Op 6 april vertrokken we richting Nederland met behoorlijk koud weer. De reis richting Göteborg verliep vlot. En we zaten ruim in de tijd. Bij Trollhättan zijn we bij de waterkrachtcentrale gaan kijken. Echt weer voor een wandeling was het eigenlijk niet, maar het is ons toch gelukt om mooie foto's te maken van een ravijn, de oorspronkelijke rivierbedding.

 

 

We waren mooi op tijd op de boot en hadden een goede overtocht. We hebben deze overtocht al zo vaak gemaakt , dat er niet veel meer over te vertellen valt.

Vanuit Kiel reden we naar Holten, waar we een huisje gehuurd hadden voor 4 weken. Altijd even spannend of het in het echt net zo is als op de foto's die op de website stonden. En ja, het was net zo en eigenlijk nog mooier. Heel gezellig en comfortabel. Een goede keuze dus!

 

 

 

Het eerste weekend hadden we prachtig weer. Zaterdag kregen we bezoek van Daan en Liesbeth die van huis op weg waren naar hun huis in Munkfors. Om bij ons aan te wippen was geen omweg want we zaten vlak bij de A1. Dit was voor ons allen een gezellig intermezzo.

 Zondag's trokken we er op uit, richting Ootmarsum. Echt een aanrader als je er nog nooit geweest bent. Maar zelfs voor de 2e keer vonden wij het leuk.

 

 

 

 

 

Heerlijk in de zon op een terras! Na wat rondgewandeld te hebben gingen we naar Denekamp. Daar stond een indrukwekkende kerk op het dorpsplein, maar verder viel het ons wat tegen. Maar het weer maakte het toch de moeite waard.

 Daarna weer verder en kwamen we terecht bij het kanaal Nordhorn-Almelo, dat voornamelijk voor het turfstransport werd aangelegd, maar nu verzand en ondiep is geworden. Op de kruising van de rivier de Dinkel en dit kanaal stond een gebouw met stuwen die er vroeger voor moesten zorgen dat het kanaal van water werd voorzien. Het was een idyllisch plekje waar we even hebben gepauzeerd om iets te drinken.

We dachten dat het wel door zou zetten met het weer tijdens ons hele verblijf in Nederland, maar dat bleek bepaald niet het geval. Koud en uiterst wisselvallig weer viel ons ten deel. 

Maar een heel groot probleem was dat nou ook weer niet. We hadden een vol programma. Maandag moest ik voor de préoperatieve screening naar het ziekenhuis in Deventer. In een paar uur ging ik door de molen en werd goedgekeurd!

De dag erop gingen we eerst bij mijn broer en schoonzus langs en daarna naar Jaap's zus die jarig was die dag. Heel leuk was het dat ook Jasper Malin en Alde kwamen. Zij hielden ook een korte vakantie in Nederland. Dat kon nog net de dag voor zij weer naar Zweden vertrokken. Dit was ook een heerlijke dag.

De dagen erop waren we wat aan het shoppen om onze voorraad aan te vullen.Ook hadden we nog een dagje visite, ook altijd leuk!

Paaszondag kregen we logés. Mijn nicht Ingrid en haar man hadden een "short stay" in een hotel in Holten geboekt en wilden er bij ons wel een nachtje aan vast knopen. Het was super gezellig met gourmet en al!

Tweede Paasdag na het ontbijt en koffie vertrokken onze gasten en bezochten wij Delden en het Landgoed Twickel. Erg mooi, maar jammer dat je niet op het landgoed niet binnen kon kijken. Privé bezit. Het weer was wel zonnig maar koud en af en toe een bui.

Houtzaagmolen in Delden

 

Kasteel Twickel

 Dinsdag gingen we via vliegveld Eelde (om iets op halen voor een vriendin in Munkfors) naar Odoorn om vrienden te bezoeken en naar Emmen om daar met andere vrienden gezellig uit eten te gaan.

Woensdag een dag ter voorbereiding van de operatie. Het huisje aan kant gemaakt en bedden verschoond. Dan konden we er weer tegen ;-)

Donderdag 20 april: vroeg op. Om 7.00 in het ziekenhuis zijn voor de opname en de operatie. Om 8.00 stond ik gepland voor de OK. Alles verliep volgens plan en rond de middag was ik weer op zaal en kon een boterhammetje krijgen. Smaakte goed. In de middag op mijn benen staan. Mocht de knie volledig belasten. Wonderlijk toch?

Ik lag op een gezellig zaaltje , wat wel heel plezierig is. De eerste nacht nauwelijks geslapen maar verder geen probleem. 's Middags bezoek van mijn broer en schoonzus en van mijn trouwste vriend Jaap. Tijdens het bezoek voor het eerst lopen met krukken, en dat ging goed. Het voelde wel een beetje eng, vond ik. Na een wat betere nacht en nog wat loopoefeningen werd besloten dat ik naar huis mocht. Het ontslag en het verkrijgen van de medicijnen duurde lang en zo kwam het dat we rond 5 uur 's middags weer in ons huisje waren. Bekaf was ik toen en heb 's nachts de klok rond geslapen. Na een heerlijke zondag bijkomen, kregen we een week lang iedere dag bezoek. Wat heerlijk dat zoveel mensen moeite doen om je op te zoeken. Geweldig!

Dank jullie wel voor het bezoek en de gulle gaven, variërend van een zuurkoolschotel, tot een cake, aardbeien,  prachtige bloemen en meer!

Natuurlijk bedank ik ook allen die aan mij gedacht hebben en belden of appten. Lief!

Wij genoten er erg van.

Vanaf maandag geen bezoek meer. De laatste dingen inslaan en regelen. Dinsdag weer naar het ziekenhuis om de hechtingen te laten verwijderen en nacontrole. Alles zag er goed uit. Ik denk ook dat de fysiotherapeute die 5x bij ons langs kwam, er ook voor gezorgd heeft dat alles goed ging.

Zaterdag 29 april was het mooi weer en kon ik juist voldoende "uit de voeten" met mijn krukken om er even tussenuit te gaan. we hadden gehoord, dat de Canadese militaire begraafplaats heel indrukwekkend was en we besloten daar heen te gaan. En indrukwekkend was het...

De begraafplaats ziet er prachtig verzorgd uit en is zeker een eerbetoon aan de Canadese bevrijders uit WO II. Je wordt er wel triest van als je de leeftijden van de gesneuvelde soldaten ziet, bijna allemaal tussen de 19 en 30 jaar. En dan te bedenken dat de meesten zijn gesneuveld toen de oorlog al bijna was afgelopen!

En dan zijn de 4 weken al weer om en is het tijd om de reis terug te maken. Ik had me goed geïnstalleerd in de auto met steun voor de benen en het ging prima. Bij de boot aangekomen bleek dat we een hut hadden op dek 11. De lift gaat tot dek 10 en daarna moet je met de trap. Geen goed idee. Daarom direct gevraagd of er een gehandicaptenhut beschikbaar was. En ja, die was er. Een fantastische kamer van wel 30 m2. Ideaal was dat.

De overtocht ging prima ondanks de harde wind. En we genoten de volgende morgen weer van de scherenkust van Göteborg.

En ook de terugreis door Zweden verliep vlot. Af en toe eruit om de benen te strekken. Bij de laatste stop hebben we gepicknickt met Erik en Angélique die met hond, zus en zwager weer op weg waren naar Nederland. Dit was erg gezellig en het was heerlijk warm buiten.

Thuisgekomen heeft Jaap het meeste gelijk uitgepakt terwijl ik even plat ging. Moe maar voldaan.

Met de knie gaat het goed. Ik doe mijn oefeningen en het herstel vordert goed. Deze week ook al weer auto gereden, en dat vind ik wel super.

Verder hebben we het druk gehad met van allerlei. Afspraken, dingen die moeten gebeuren, variërend van verwisselen van banden (de Clio stond nog op spijkerbanden), adminstratie, en ook bezoek.

Zondag kwamen Samina en Umer met Anaya eten en vrijdag genoten we van een BBQ met heerlijk weer en gezelschap van Johan en Fatima met zoontje Jan en de pasgeboren Ronni. Wij zijn gebombardeerd tot opa en oma van deze 2 bonus-bonus kinderen. Lief toch?

Afgelopen week zijn ook onze brievenbussen verplaatst, een stuk dichter bij onze huizen. Met hulp van Daan, Lennart en Villy heeft Jaap dit geregeld. Het verzoek voor verplaatsing was vorig jaar augustus al gedaan aan PostNord, maar “Goed bereid, kost even tijd”, dat blijkt maar weer. Maar uiteindelijk komen dingen op hun pootjes terecht, zo ook onze brievenbussen ha ha!

Ik hoop dat deze blog heeft laten zien dat we mooie en afwisselende weken hebben gehad!

Tot de volgende blog. Kan wel even duren. Er staat nog veel op stapel!

Groetjes,
Truus en Jaap